Wzorzec Ogara Polskiego FCI 52 ( 15.XI.1966)
Wrażenie ogólne: Pies średniego wzrostu, silnej i zwartej budowy, o silnym kośćcu i pewnej masie, proporcjonalnych nogach.
Cała sylwetka wskazuje na siłę i wytrwałość, mniej na szybkość.
Głos w czasie gonu po tropie czysty, donośny, o średniej zmieniające się tonacji, u suk zwykle wyższy.
Głowa:
Dość ciężka, o szlachetnym wykroju, z profilu zbliżona do prostokąta średniej długości, pysk wydłużony, z przodu tępo zakończony, nie klinowaty ani spiczasty.
Fafle grube, zwisające, nos ciemny, duży i szeroki, dolna warga z zajadem zwisającym.
Szczęki mocne, dostatecznie długie, z prawidłowym zgryzem.
Żuchwa dobrze umięśniona.
Czaszka tak długa jak kufa.
Linia czołowa z linią kufy tworzą kąt rozwarty.
Łuki brwiowe silnie rozwinięte, czoło w znacznych zmarszczkach.
Kość potylicowa wyraźnie zaznaczona.
Załamanie czołowo – nosowe wyraźne.
Oczy:
Wyraz łagodny, spokojny, nie za głęboko osadzone, ciemnobrązowe, dolne powieki u psów starszych obwisłe.
Uszy:
Nisko osadzone, dość długie, luźnie wiszące, u dołu lekko zaokrąglone.
Dolne partie zawijają się ku środkowi szczelnie przylegając do głowy.
Szyja:
U nasady przy tułowiu znacznej grubości, silna, muskularna, średniej długości.
Podgardle zwisające z dużą ilością fałdowanej skóry.
Budowa przodu:
Klatka piersiowa o dużej pojemności, w miarę szeroka i głęboka, przedramię dość dobrze umięśnione.
Łopatka skośna, pokryta dobrze rozwiniętymi mięśniami.
Napiętek dobrze zaznaczony, wydatny, wyraźny, suchy, gruby, odpowiednio do kości nóg.
Nogi:
Na dość grubej kości mocne mięśnie, palce dobrze zebrane, pazury silne, grube, u psów pracujących krótkie.
Przy białych palcach jasne, przy żółtych – czarne.
Korpus:
Klatka piersiowa obszerna, w miarę szeroka i głęboka.
Pierś z przodu sięga do łokcia, żebra dobrze wysklepione, długie – jak i cała klatka piersiowa, bardziej zbliżone do pozycji pionowej niż u innych ras.
Grzbiet długi, szeroki i muskularny.
Krzyż nie spadzisty, szeroki.
Brzuch duży, pojemny, prawie tej samej głębokości co klatka piersiowa.
Kryje w sobie dobrze rozwinięte narządy trawienia.
Bok nie zapadły, wypełniony, zaokrąglony, z możliwie krótką, małą słabizną.
Budowa tyłu:
Uda na grubej kości; długie, mocne, dobrze rozwinięte mięśnie; goleń pochyła, dość krótka, dobrze umięśniona.
Staw skokowy suchy, wyrazisty.
Tylne kończyny:
Pęciny lekko pochyłe, palce dobrze zebrane, podeszwy szerokie, pokryte grubą skórą
Ogon:
Osadzony raczej nisko, gruby, pokryty dłuższym włosem od spodu, sięga niżej stawu skokowego, lekko spadający, od połowy podudzia lekko zgięty.
W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, lecz nie zaokrąglony.
Podczas gonu nieco osadzony, zwisa poniżej poziomu.
Kolor (maść) sierści:
Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki podpalane, uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty.
Nogi, podbrzusze i uda również podpalane.
Korpus czarny lub ciemnoszary, prawie czarny, w staropolskim języku myśliwskim zwany podżartym.
Podpalenie zasadniczo żółte, ma różne natężenie tej barwy aż do rdzawo – cynamonowej, najbardziej cenionej u ogara polskiego.
Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona.
W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia, czerń zachodząca aż na kufę dyskwalifikuje ogara polskiego.
Sierść:
Średniej długości, gruba, z gęstym podszyciem, nieco dłuższa na karku, tylnej części tylnych nóg i na dolnej części ogona.
Wzrost:
suki 55 – 60 cm, psy 56 – 65 cm
Wady anatomiczne:
Zbyt długie lub za małe i odstające uszy.
Głowa bez wyraźnie zarysowanej potylicy i ze słabymi łukami brwi.
Zbyt jasne oko.
Czarna kufa.
Słabe umięśnienie.
Rozlazła stopa.
Wisząca pęcina.
Ogon cienki, za krótki lub za długi i źle owłosiony, zakręcony.
Słabo rozwinięta klatka piersiowa.
Wadliwy zgryz, braki w uzębieniu.
Chrapliwy głos.
K. Ściesiński, Ogar polski, gończy polski, 1997
